Żubr to jeden z najstarszych gatunków zwierząt na kuli ziemskiej. Ich wygląd niewiele się zmienił od czasu, jak wspólnie z ogromnymi mamutami i tygrysami szablozębnymi zamieszkiwały prawie całą Europę. Do dziś jest największym lądowym ssakiem Europy, jest również modelowym przykładem gatunku uratowanego od zagłady i przywróconego przyrodzie.

Po wyginięciu ostatniej pierwotnej populacji w Puszczy Białowieskiej w 1919 roku, już 10 lat później rozpoczęto restytucję gatunku, która doprowadziła do wypuszczenia pierwszych żubrów na wolność w 1952 roku. Po 80 latach starań ratujących żubra możemy śmiało mówić o sukcesie restytucji tego gatunku w Polsce.

Żubr ze względu na swoje olbrzymie rozmiary ciała, swoją przemożną postawą i siłą dominuje w środowisku przyrodniczym. Wyróżniając się majestatyczną budową i dostojnym zachowaniem, przez współczesnych ludzi zwany jest królem puszczy. Bezpośredni kontakt z tym zwierzęciem wywołuje strach i podziw. Największe żubry w najwyższym punkcie grzbietu mogą mierzyć nieomal dwa metry. Długość ciała dorosłego byka ma nawet trzy metry. Głowę żubra wieńczy para wspaniałych rogów. Jest zwierzęciem wielkim, mającym świadomość o swojej potędze i swojej sile. Żubr samotnik wie, że wszyscy na świecie mają mu ustąpić i potrafi uzewnętrznić swoją monumentalną siłę dla tego nie należy go lekceważyć. Atak żubra jest przeżyciem ogromnym, ale z tej formy obrony korzysta niezmiernie rzadko, gdyż jest zwierzęciem o wielkodusznej osobowości. Żubry są towarzyskie, skupiają się w niewielkie stada, po 10-15 sztuk, pod przewodnictwem starej żubrzycy. Stare byki dołączają do stada w czasie rui. Tylko w tym czasie obserwujemy u starych byków początkowo niegroźne, później jednak całkiem poważne starcia w celu ustalenia hierarchii w stadzie. Przed walką, bardzo energicznie swoimi rogami i racicami drą ziemię, przygotowują sobie arenę do walki, poczym byki z rozpędu zderzają się łbami z ogromną siłą, aż wydaje się, że obydwa muszą się przewrócić. Tuż po zakończeniu rui stare samce oddalają się od stada i wracają do samotniczego życia. Żubr jest to roślinożercą. Jego ulubionymi miejscami żerowania są śródleśne łąki i polany karmowe dostarczają żubrom najważniejszego pożywienia tj. świeżych zielonych traw i ziół, których dziennie jeden żubr zjada 40 kg. Przyjmuje się, że na jednego dorosłego żubra powinno przypadać minimum 1,5 ha pastwisk, zapewniających naturalną paszę. Brak takich powierzchni w ostoi żubra może powodować szkody na chłopskich polach i w lesie oraz niedożywienie tych zwierząt może powodować ich zwiększoną śmiertelność. Obecna sytuacja i przyszłość żubra w Polsce wydaje się być stabilna i niezagrożona. Dzięki pomocy człowieka żubry prowadzą spokojne i uregulowane, rodzinne życie i jak przystało na króla puszczy pozostaje on symbolem pierwotnej siły, odwagi i dostojności.