Mający charakterystyczny kształt litery „V” Drawieński Park Narodowy utworzony został 1 maja 1990 roku, na powierzchni 11,5 tys ha, w kompleksie leśnym Puszczy Drawskiej. Aż 10 proc. jego powierzchni zajmują zbiorniki i cieki wodne: 20 jezior oraz rzeki: Drawa i Płociczna. Pierwsza z wymienionych rzek jest dostępna dla spływów kajakowych. Największym z jezior jest Jezioro Ostrowieckie (o krystalicznie czystych wodach), a najbardziej cennym pod względem przyrodniczym Jezioro Czarne – zaliczane do tzw. jezior meromiktycznych (tylko 3 w Polsce) – wyróżniających się tym, że występująca w nich woda praktycznie nie miesza się pomiędzy trzema występującymi w nich jej warstwami. Ciekawe pod względem przyrodniczym są także jeziora: Płociowe, Martew i Pecnik Duży. Zaliczają się one do tzw. jezior ramienicowych, a jedną z ich cech charakterystycznych jest szmaragdowa – w słoneczne dni – barwa wody, pochodząca od porastających dna glonów.
W Polsce Drawa jest znana głównie z legendarnych spływów kajakowych. To coś wyjątkowego w skali całego kraju. W zasadzie żadna z rzek na całej długości nie dostarczy tylu emocji co Drawa. Mnogość przeszkód w postaci powalonych drzew, częste bystrza, kamieniste dno, miejscami bardzo głęboka woda, ale i oczywiście przepiękne widoki, powodują, że duża część kajakarzy z fascynacją powraca tu co rok. Sprzyja temu z pewnością bardzo silnie rozbudowana infrastruktura w postaci mnogich pól biwakowych i bogactwo ofert wynajmu kajaków.
Najtrudniejszym odcinkiem spływu jest przełom Drawy. Pokonanie tego odcinka gwarantuje wysoki poziom adrenaliny. Drawa nie jest jednak rzeką najlepszą dla nowicjuszy. Lepiej wybrać się tam będąc w miarę doświadczonym kajakarzem.
Druga z parkowych rzek – Płociczna – nie jest udostępniona do turystyki kajakowej, jednak również warta jest poznania (ze szlaków pieszych). Jej główną cechą jest zmienność nurtu: od bardzo powolnego, do bystrego jak w rzekach górskich. Wody Płocicznej miejscami bywają bądź prawie stojące, zwłaszcza przy ujściu do kilku parkowych jezior, które ta rzeka łączy, bądź wyjątkowo bystre. Widowiskowo szybki nurt, płynącej kaskadą rzeki występuje jest w miejscu nieistniejącej starej węgorni i ruin starego młyna (węgornia to miejsce odłowu migrujących rzeką węgorzy).
W XIX na terenie Puszczy Drawskiej wybudowana została sieć dróg brukowych. W doskonałym stanie przetrwały one do czasów współczesnych i obecnie ułatwiają organizację turystyki na terenie Parku, pierwotnie jednak miały one służyć transportowi drewna pozyskanego w Puszczy. Kolejnymi elementami mającymi ułatwiać logistykę puszczańskiego surowca drzewnego były: nieistniejąca obecnie kolejka leśna i sieć 12 bindug, czyli miejsc nad rzeką, służących do przygotowania drewna do spławu. Słowo binduga pochodzi o niemieckiego słowa „binden”, czyli „wiązać” (drewno „wiązano” w tratwy). Ostatni spław drewna Drawą odbył się w roku 1979.
Najważniejsze miejscowości Drawieńskiego Parku Narodowego to Głusko oraz Drawno (siedziba Parku). W obu ww. miejscowościach których znajdują się punkty informacyjne Parku. Można się tam zaopatrzyć w mapy, jak i parkowe pamiątki.
Do ramki:
Ciekawostki z Drawieńskiego Parku Narodowego:
- Nieopodal Głuska zlokalizowana jest elektrownia wodna Kamienna. Moc generowana przez działające od 1903 roku dwa hydrozespoły z turbinami Francisa (z 1893 i 1898 roku) wynosi 0,96 MW. Stanowi ona ciekawostkę hydrotechniczną w skali całego kraju.
- Drawieński Park Narodowy to jeden z trzech najrzadziej odwiedzanych parków narodowych w Polsce. Dzięki temu, w zasadzie na 100% mamy tam zapewniony niczym niezakłócony kontakt z przyrodą!
- Jakość wód rzeki Płocicznem kształtują się na poziomie I klasę czystości wód. Jest to czymś szczególnie wyjątkowym w skali całej Polski.
- Warta zwrócenia uwagi jest aleja wiązowa rosnąca wzdłuż drogi z Głuska do Drawna. Jest to jedna z niewielu istniejących alei tego gatunku drzewa w Polsce.
- Na południowym brzegu Jeziora Czarnego znajduje się bardzo rzadkie na Pomorzu zjawisko, tzw. ponor. Jest to miejsce, w którym na skutek zjawisk krasowych woda wchłaniana jest pod powierzchnię gruntu.
- Do dziś w Puszczy Drawskiej można spotkać ślady po starych osad, hut szkła, smolarni i pozostałości kanałów nawadniających śródleśne łąki. Jednym z nich jest tzw. Kanał Sicieński.
Tekst: Robert Kimbar
Marek Szymański – pracownik WODR w Poznaniu
Fot. Robert Kimbar