Odkryte przypadkowo w 1818 r. przez następne dziesięciolecia były kilkakrotnie zasypywane i odsłaniane. Groty Mechowskie (we wsi Mechowo, woj. pomorskie) są bodaj jedyną tego rodzaju jaskinią sufozyjną na Niżu Europejskim. W 1908 r. władze pruskie uznały je za pomnik natury, a od 1955 r. są chronione jako pomnik przyrody nieożywionej. Najpiękniejsza komora, sięgająca prawie38 mw głąb skarpy, dostępna jest wyłącznie dla speleologów.

Jaskinia od dawna wzbudzała zainteresowanie zarówno krajoznawców, jak i naukowców, którzy starali się ustalić jej wiek i genezę. Z tablicy informacyjnej dowiadujemy się, że rozwinęła się w gruboziarnistych piaskowcach i zlepieńcach scementowanych spoiwem kalcytowym. Strop grot powstał z piaskowca spojonego lepiszczem wapiennym, podobnie jak słupy go podtrzymujące. Przesączające się wody wymywały luźniejszy materiał tworząc niewielkie początkowo podziemne pustki. Niektóre partie jaskini kształtowane były m.in. przez procesy erozji wodnej, ale niektóre powstały w wyniku działalności człowieka poprzez rozkopywanie i poszerzanie pierwotnych pustek. Dno jaskini pokrywa piaszczyste namulisko, które w części udostępnionej do zwiedzania przysypane jest żwirem.

Dla ruchu turystycznego groty udostępniono już po II wojnie światowej, a współcześnie można oglądać tylko ich część. Wewnątrz, w pozycji pionowej swobodnie porusza się tylko dziecko, które nie ma więcej niż metr wzrostu! Oświetlenie elektryczne ułatwia podziwianie niezwykłych form skalnych. Otaczają nas kolumny dziwacznego kształtu, na sklepieniu połyskują krople wody, od czasu do czasu spadające na głowy. Tajemniczość przestrzeni potęgują przedzierające się w głąb korzenie drzew, urozmaicające to niezwykłe dzieło natury.

Tekst: Ewa Koralewska

Fot. Autorka