Lipiec rozpoczyna okres wytężonej pracy na wsi: „Nawiedzenie Matki Boskiej (2 lipca), więc się chylą przed nią kłoski”. O porze inauguracji żniw decydowała nie tylko pogoda, lecz także i dojrzałość roślin; kłosy powinny być pełne, a ziarno twarde i suche. Terminarz wiejski zapowiadał: „Ledwie miną Rozesłańce (15 lipca – rozesłanie Apostołów), a już z sierpem zaczniem tańce”. Roboty polowe podejmowano zwykle po 16 lipca, czyli po święcie Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel. W tradycji ludowej zwano go dniem Matki Boskiej Szkalperznej. Podczas żniw wypełniano wiele czynności religijnych (żegnanie znakiem krzyża, pokropienie wodą święconą), które miały na celu uproszenie błogosławieństwa Bożego dla robotników i pomyślnych zbiorów. Pracę rozpoczynano w środę lub sobotę (dni Matki Bożej) od nabożeństwa, na którym święcono sierpy i kosy.

Przed wiekami postać Matki Bożej Szkaplerznej była Polsce bardzo popularna, co potwierdza przysłowie: „Szkaplerz noś, na różańcu proś!”. Karmelici zakładali bractwa szkaplerzne już w XIV wieku. W 1396 r. zakonnicy przybyli do Polski. Starania Jadwigi i Władysława Jagiełły, którzy jako pierwsi wstąpili do konfraterni, przyczyniły się do powstawania kolejnych stowarzyszeń. Członkostwo było swoistą formą nobilitacji, a noszenie szkaplerza dawało poczucie jedności i grupowej solidarności. W XVIII-wiecznym Opisie obyczajów za panowania Augusta III Jędrzej Kitowicz podaje: „Bractwo Szkaplerzne miało także do siebie wielką ciżbę różnej kondycji osób, lecz nie miało żadnego – różniącego się szczególniej od ordynaryjnego – kościelnego nabożeństwa ani procesjów, ani ucztów. Obowiązki tego bractwa były: pościć środy na maśle i nosić szkaplerz na gołym ciele; lecz go z trudna kto nosił tak, tylko na koszuli, dla gadu, który się w nim zapleniał.”

Szkaplerze nosili nie tylko polscy władcy (Jadwiga, Władysław Jagiełło, Władysław IV, Jan III Sobieski), lecz także liczni święci (Jan Bosko, Maksymilian Maria Kolbe, Franciszek Salezy, Wincenty à Paulo, Jan Paweł II). W 1987 r. podczas pielgrzymki do Chile Ojciec Święty prosił Matkę Bożą Szkaplerzną, patronkę kraju: „Najświętsza Dziewico z Karmelu! Osłoń swoim szkaplerzem jak tarczą opieki miasta i wsie, łańcuchy gór i morze, mężczyzn i kobiety, młodzież i dzieci, starców i chorych, sieroty i cierpiących, wiernych synów Kościoła i zbłąkane owce”.

Kult Matki Boskiej Szkaplerznej szerzyli karmelici głównie w sanktuariach. Do dziś w wielu świątyniach znajdują się obrazy otaczane szczególną czcią. W ikonografii Szkaplerzna przedstawiana jest zwykle w półpostaci, z Dzieciątkiem Jezus na lewym ramieniu. Maryja w prawej ręce trzyma szkaplerz, niekiedy dzierży go w dłoni również Syn. Czasami Matka Boska ubrana jest w karmelitański habit zakonny.

Ci, którzy noszą szkaplerz, znajdują się pod szczególną opieką Matki Bożej. Cieszą się obietnicą szczęśliwej śmierci i zachowaniem od wiecznego potępienia. Tak zwany przywilej sobotni gwarantuje, że Maryja uwolni ich z czyśćca już w pierwszą sobotę po śmierci. W 1726 r. papież Benedykt XIII zatwierdził na dzień 16 lipca uroczystość dla całego Kościoła jako „znak służby Maryi na podziękowanie za niezliczone, otrzymane od Niej dobrodziejstwa”. W tradycji ludowej dzień stał się terminem przypominającym o wyjściu na zagony żniwne.