Dzieje Legnickiego Pola związane są nierozerwalnie z dramatycznymi wypadkami, jakie rozegrały się w pobliżu, 9 kwietnia 1241 roku. W okolicach tych Piast śląski, książę Henryk II, zwany Pobożnym, na czele rycerstwa polskiego, wspomaganego przez ochotników z Zachodu, starł się z przeważającą liczebnie armią tatarską i walcząc do końca, poległ w boju.

Tekst: Marcin Zieliński
Fot. Wiesław Sumiński

Pole tej bitwy utrwalone zostało w dziejach jako miejsce jednej z najbardziej doniosłych bitew w historii Polski i Europy. Według tradycji początki Legnickiego Pola wiążą się z odnalezieniem na pobojowisku zwłok Henryka przez św. Jadwigę. Dla uczczenia pamięci syna miała ona następnie ufundować kościół, którego ołtarz znajdował się dokładnie w miejscu gdzie spoczywało bezgłowe ciało księcia. Opiekę nad kościołem powierzyła benedyktynom przybyłym z czeskich Opatowic. Pierwsi osadnicy świeccy, którzy zamieszkali na terenie dzisiejszego Legnickiego Pola przybyli tu ok. 1270 roku.
W czasie reformacji Legnickie Pole przeszło w ręce protestantów. Wojna trzydziestoletnia, która spustoszyła Śląsk w latach 1618-1648 nie ominęła Legnickiego Pola. Wieś uległa spaleniu przez oddział szwedzkich rajtarów. W 1723 roku rozpoczęto prace nad budową budynków klasztornych. Prace przebiegały w zawrotnym jak na owe czasy tempie, tak, że już w 1733 zostały ukończone. Nie dane jednak było Benedyktynom długo pozostać w polskich dobrach. W wyniku podboju Śląska przez Fryderyka II w 1741 r. Legnickie Pole znalazło się w obrębie militarystycznej monarchii pruskiej. Ostatecznie decyzja rządu pruskiego z 1810 roku o sekularyzacji dóbr zakonnych przypieczętowała powolny proces upadku klasztoru. W dwa lata po sekularyzacji Legnickie Pole przeszło w ręce prywatne. Jednocześnie jednak funkcje miejscowości, a zwłaszcza zabudowań poklasztornych zaczynają ewaluować w sposób dość znamienny dla stosunków pruskich. Dawny ośrodek życia religijnego i umysłowego zostaje przekształcony w kuźnię militaryzmu. W 1761r. zatrzymał się tu sam Król Fryderyk II.
W 1813 r. rozegrała się w pobliżu sławna bitwa nad Kaczawą. W latach 1828 i 1835 odbyły się tutaj wielkie manewry królewskie. W latach 1894-1898 w związku z powiększeniem stanu liczebności armii pruskiej ponownie przebudowano zabudowania klasztorne. Mieścił się tu korpus kadetów, w którego szeregach wychowywał się m.in. w latach 1859-1863 Paul von Hindenburg, przyszły feldmarszałek i premier Rzeszy. W 1933 r. w Legnickim Polu utworzono hitlerowską szkołę polityczną. W czasie ostatniej wojny w zabytkowych murach poklasztornych zlokalizowany był obóz jeniecki Oflag VIII f, w którym więziono oficerów francuskich, jugosłowiańskich i radzieckich.
Obecnie kościół św. Jadwigi jest kościołem parafialnym (Parafia Rzymsko-Katolicka). W dawnym kościele p.w. św. Trójcy mieści się (od 1960 roku) Muzeum Bitwy Legnickiej. Budynki klasztorne, po kilkakrotnej zmianie użytkownika, przejęło ostatecznie ministerstwo zdrowia – mieści się tu Dom Pomocy Społecznej. Legnickie Pole natomiast to miejscowość coraz częściej odwiedzana przez turystów, głównie ze względu na historyczny epizod roku 1241 oraz wspaniałe zabytki.